Het laatste stukje

Gelukkig kunnen we in Cherbourg de versnellingskabel repareren. We vertrekken dinsdag 16 augustus en gaan in één dag en nacht naar Boulogne. We hebben het tijdstip van vertrek zo uitgekozen dat we 2 keer de stroom mee hebben en één keer tegen. 's Avonds lopen we nog wat door het stadje, eten een ijsje en gaan al vroeg te kooi. De volgende dag zeilen we naar Nieuwpoort. Joke, de vrouw van Henk komt ook naar Nieuwpoort om samen met Henk terug te rijden naar Nederland. We beleven weer enkele prachtige dagen met z'n vieren. Het is goed weer en we maken 2 leuke fietstochten; één naar Diksmuide en één naar Veurne waar we onderweg nog een museum over de Eerste Wereldoorlog bezoeken. In dit gebied is toen veel gevochten en nu nog zijn de loopgraven te bezichtigen.
Als Joke en Henk dinsdag 23 augustus vertrekken kijken we terug op een hele gezellige periode met z'n vieren en een mooie zeiltocht vanaf de Azoren met Henk. Het was een tocht met een aantal technische problemen en we waren erg blij dat Henk er bij was.

Nu moet de stuurstand nog gerepareerd worden. Kees neemt contact op met de werf en krijgt te horen dat de stuurstand gedemonteerd moet worden en moet worden opgestuurd naar Denemarken. Véél werk. Samen gaan we naar de plaatselijke Doe Het Zelf zaak om hout voor een kist te kopen waarin de stuurstand vervoerd kan worden. Lopend naast de fiets krijgen we de partij hout bij de boot waar we een mooie stevige kist maken. De steiger lijkt wel een timmerwerkplaats. De kist wordt door DHL opgehaald en verstuurd naar Denemarken.

Ook zijn we druk met de voorbereiding van de komst van Gerdine, Jasmijn en Florens. Vrijdag 2 september is de grote dag. Wat hebben we hier naar uitgekeken! We hebben hen 7 maanden niet gezien. Met een gehuurde fietskar gaan we regelmatig naar de boulevard en de zee. We bouwen een zandkasteel, spetteren elkaar nat in de zee en hebben dolle pret met de gehuurde skelters op de boulevard. We genieten erg van elkaars aanwezigheid en knuffelen wat af. Ook zijn we vaak te vinden op de terrasjes want de ijsjes zijn hier heel erg lekker.

Als Gerdine met de kleintjes weer vertrekken willen we eigenlijk nog een paar dagen genieten van de Belgische kust die naar ons idee zo veel te bieden heeft. Maar toch vertrekken we al de volgende dag om geen last te krijgen van ex-orkaan Katia die eerst wel haar tropische kenmerken verliest maar later toch als een "gewone" stormdepressie van Schotland naar Scandinavië zal trekken.
En dan horen we, voor de eerste keer na bijna 2,5 jaar, via de marifoon, weer het bekende "Alle schepen, alle schepen, alle schepen, hier is de NEDERLANDSE Kustwacht". Het ontroert ons.
Voor de kust van Zeeland stapt de Nederlandse Kustwacht 's nachts bij ons aan boord. Wat voelt dit anders dan toen de Cubaanse Kustwacht ons een bezoek bracht. We zijn nu niet ongerust. We beschouwen het als een speciaal welkom in de Nederlandse wateren.
Zaterdag 10 september komen we aan in Amsterdam en krijgen een plekje in de Sixhaven, precies tegenover het Centraal station. Frank en Ruth wonen in Amsterdam en we genieten er uitbundig van dat we weer zo dicht bij elkaar zijn.

Langzaam wennen we  aan het landleven. De telefoon gaat regelmatig en op de agenda staan al weer diverse afspraken. Al meer gaan de laatste tijd onze gedachten ook al uit naar Ugchelen en het leventje dat we daar weer gaan oppakken. De hectiek in het dagelijks bestaan wordt weer voelbaar. We missen een beetje de onbekommerdheid van onze reis.
We herhalen tegen elkaar wat we ons al eerder hebben voorgenomen: geen gehaast, meer tijd voor elkaar en voor familie en vrienden en met aandacht de dingen blijven doen.

We genieten nog veel na van de vele herinneringen die we hebben opgedaan , maar beseffen ook dat deze reis nu ten einde is.
De reis wordt helemaal afgesloten op 1 oktober als we een welkomstparty die door onze kinderen is georganiseerd, mogen meemaken. We zien er naar uit om alle familie, vrienden en bekenden weer te zien.

Dankbaar en blij zijn we  dat we weer veilig thuis zijn en dat we deze reis hebben mogen maken. Zoveel beleefd, ook in contacten met andere mensen en culturen, heimwee gehad,maar ook zo veel genoten van de prachtige natuur en de oneindigheid van de oceaan.....

In onze kajuit hangt een bordje met de tekst :
                                                              Dream it
                                                              Wish it
                                                              Do it

We hebben er vaak naar gekeken en we kunnen zeggen:     YES, WE DIT IT!

Tocht van Azoren naar Cherbourg

Op donderdag 4 augustus brengen we Joke naar de bus die haar naar het vliegveld zal brengen. Afscheid nemen blijft moeilijk maar waarschijnlijk zien we elkaar gelukkig snel weer terug als Joke Henk zal oppikken vanaf de Engelse of Franse kust. Gezien de weersverwachting kiezen we eerst voor Falmouth, Engeland als doel. De afstand hier naar toe bedraagt ruim 1200 mijl. Het wordt voor ons een tocht met een speciaal tintje, want het is onze laatste grote oversteek!
Bij de boot aangekomen gooien we de trossen los en verlaten het prachtige Horta. We zijn nog maar net op weg of we krijgen een magnifieke afscheidsshow van een grote groep dolfijnen. Het blijft een geweldig gezicht als ze zo vlak bij de boot hun kunsten vertonen.
De volgende dag merken we al snel dat we het bekende Azoren hoog achter ons hebben gelaten: het wordt koud, de barometer zakt, er valt regen en de lange broeken worden uit de kast gehaald. Een onwennig gevoel na 2 jaar zomer. Mart maakt zelfs een kruikje voor haar koude voetjes!
Er ligt een hoge druk gebied boven noord west Spanje en de Golf van Biscaje. We zeilen daardoor eerst noordwaarts langs het hogedrukgebied om op die manier toch nog zoveel mogelijk wind te pakken.
Na anderhalve dag houdt de wind er mee op. Als we 's nachts de motor starten blijkt hij helaas niet voor voortgang te zorgen. Maar ook door deze tegenslag laten wij ons niet uit het (zee)veld slaan. We zitten midden op de oceaan en kunnen niet even een monteur bellen. Ook deze keer zullen we we ons zelf weer moeten redden. Henk en Kees gaan op onderzoek uit en constateren al snel dat de koppelingskabel gebroken is. Gelukkig kan de achteruit- en de vooruit functie ook handmatig bediend worden.
Maandag 8 augustus, aan het begin en al eerder dan verwacht, komt de wind terug: motor kan uit.
In de loop van de dag loopt een grote zeilboot ons voorbij. We zoeken contact via de marifoon en horen dat de zeilboot vanuit New York komt en op weg is naar Southampton. Ze melden dat ze contact hebben gehad met mensen op de Azoren waar op dit moment een stevige storm woedt. Toen wij wegvoeren was daar nog niks over bekend. Maar gelukkig zijn we op tijd vertrokken.
Maar ook bij ons zakt de barometer heel geleidelijk, maar wel iedere dag tot en met de laatste dag. Het wordt dan ook kouder, en regelmatig moeten we ook de regenpakken aan. Azoren en het Azoren hoog liggen nu definitief achter ons.
Tijdens het tweede gedeelte van de trip begint de stuurstand (waar het stuurwiel aan is bevestigd) te kraken. We maken ons zorgen. Wat is er mis met de stuurinrichting? Als eerste koppelen we de stuurautomaat af en sturen dan met de hand. Het kraken wordt dan wel minder maar is nog niet weg.
Henk en Kees gaan verder op onderzoek uit en besluiten uiteindelijk om de automatische piloot los te koppelen van het stuurwiel. We varen dan alleen op de automaat. Het kraken houdt op. Op de plaats van bestemming gaan we een reparateur proberen te vinden.
Omdat we, ondanks de problemen met de stuurstand, toch heerlijk zeilen én omdat de mogelijkheden aan de Franse kust om Nederland via land te bereiken groter zijn dan aan de Engelse kant, besluiten we om naar Cherbourg te varen. Als we op de achtste dag van onze tocht het Engelse Kanaal invaren moeten we toch eerst weer wennen aan het grote aantal schepen dat hier vaart. Er zijn verkeerscheidingsstelsels aangebracht die, net als bij 4 baans wegen op het land, het verkeer zo goed mogelijk moeten reguleren. Het valt ons niet mee, zo druk is het, om zo'n vaarweg over te steken. Toevallig moeten we dit doen als het nacht is en het regent. Maar als ons dat dan ook weer gelukt is en we zien de Franse kust verschijnen dan zijn we blij om het Europese vasteland weer te zien liggen. Zaterdagavond 13 augustus meren wij af in Cherbourg.

Azoren 2

Op vrijdag 1 juli is het zover: onze vrienden Ton en Marijke komen hun vakantie met ons doorbrengen op de Azoren. Deze afspraak met hen hebben we al gemaakt voordat we aan onze reis begonnen en we zijn heel blij als we hen zien ! We gaan eerst met hen het eiland Faial verder verkennen. We liggen in een hogedrukgebied en ondanks dat de barometer bijna continu boven de 1035 staat (zelfs een aantal dagen op 1040)is het toch nog vaak bewolkt. De dagen beginnen vaak bewolkt, soms regent het een beetje, maar 's middags klaart het op en dan is het heerlijk zonnig weer met temperaturen tussen de 25 en de 30 graden. Prima vakantieweer!

Ons schilderij op de kademuur in Horta.

We huren voor 2 dagen een scooter. De eerste dag gaan Ton en Kees het eiland verkennen en proberen het rijden op een scooter zich eigen te maken. Dan blijkt alweer snel: jong geleerd, oud gedaan, want als de mannen langs komen, springen de dames vlot en vol vertrouwen achterop. De tweede dag gaan we met ons vieren op de scooter en voelen ons weer 20!! We rijden naar de meest westelijke punt, gaan daar vissen en kunnen ook heerlijk zwemmen.

Zicht op Horta en de marina.

Prachtig landschap op Faial met hortensia.

Kees en Ton op weg naar een biljart. Deze partij heeft Ton gewonnen.

Een andere grote belevenis is een tocht met een snelle motorboot, op zoek naar walvissen. Onder het eiland Pico, dat vlak naast Faial ligt, zien we in totaal 7 walvissen en 5 keer zien we een walvis een duik naar beneden maken en vlak voordat de walvis helemaal onder water verdwijnt, zien we dan nog de reusachtige staart boven water uitkomen. Supergaaf om deze imposante beesten in hun eigen leefomgeving te kunnen bewonderen.

Regelmatig zwemmen we, in het zwembad of in de zee bij Porto Pim.. Vlakbij het strand is een heel mooi terras dat uitkijkt over de baai. Er staan heerlijke stoelen en we brengen er heel wat uurtjes door, pratend over o.a. de vele genoegens van pensionada's. We proberen Ton en Marijke over te halen om zo snel mogelijk ook pensionada te worden.

We maken met de ferry twee keer een tocht naar het eiland Pico. De berg Pico is erg bekend. Dit is de hoogste berg van Portugal waartoe ook de Azoren behoren. De berg is vaak maar voor een gedeelte zichtbaar omdat er veel bewolking hangt. Als we later ook nog horen dat de top erg steil is en dat je daarvoor touwen moet gebruiken, besluiten we om geen wandeling naar de top van de Pico te maken. Maar vanuit onze kuip in de marina in Horta kunnen wel elke dag de Pico top bewonderen.
Op dit eiland worden veel druiven geteeld waar wijn van wordt gemaakt. Deze wordt verbouwd op lava gronden. Om de tuintjes zijn muurtjes van lavastenen gebouwd die bescherming tegen de wind bieden en de zonnewarmte ook langer vasthouden. Het is een heel bijzonder gezicht om vele wijntuintjes tegen een berghelling te zien die allemaal omgeven zijn door lava stenen muurtjes.

Aanvankelijk wilden we naar de andere eilanden met een ferry omdat in onze pilot stond dat die andere eilanden geen echte goede havens hebben. Maar de laatste jaren zijn op diverse plekken op de Azoren havens bijgebouwd (met europese steun). Zo ook op het eiland Sao Jorge. Dit eiland staat bekend als een "vochtig" eiland. En dat merken we. Het is hier heel vaak bewolkt. We huren een auto en maken een prachtige wandeling, met fenomenale uitzichten, langs de zuidkust van het eiland. Als we terug komen bij de auto is het café al dicht maar iemand die langs loopt en ziet dat we graag naar binnen willen, loopt achterom bij het café en binnen enkele seconden wordt de deur voor ons open gedaan. Als we later, na enige versnaperingen, weer vertrekken worden we nagewuifd door de café houdster en een grote groep dolfijnen die vlak langs de kust zwemmen. Een fantastisch gezicht. We blijven lange tijd staan kijken.

Woensdag 17 juli zeilen we naar het eiland Terceira. Helaas moeten we ook veel de motor gebruiken. Onderweg komen we honderden dolfijnen tegen die soms een prachtige show opvoeren. Ook gooien we de hengels uit om te proberen een vis aan de haak te slaan. Helaas krijgen we geen enkele beet te zien. Terceira is een groter eiland. De haven ligt bij het centrum van de oude stad Angra da Heroismo. Het centrum van de stad wordt in 1983 door de Unesco op de werelderfgoedlijst geplaatst.We bewonderen de authentieke bouwstijlen en de mooie versieringen op de plaveisels op stoepen en straten. Ook op dit eiland is het aantal toeristen lager dan de afgelopen jaren. Het is overal vrij rustig. In de week dat wij er zijn wordt de "Braziliaane week" gehouden. 's Avonds wordt in een prachtig park met eeuwenoude bomen een film gepresenteerd in de open lucht. Echter, het is een film in de taal van de Azoren (Portugees) en die zijn we alle vier niet meester. Daarna treedt een Braziliaanse band op en levendige muziek wordt ons ten gehore gebracht. De sfeer is heel ontspannen en we zien veel families, ook met jonge kinderen, genieten van de zwoele zomeravond .We huren een auto en bezoeken o.a. een grot die ontstaan is als gevolg van 2 vulkaanuitbarstingen; de eerste vond 3000 jaar geleden plaats en de 2e 2000 jaar geleden. De grot toont diverse steenlagen die ook alle hun eigen kleur hebben. Samen geeft dit een mooi beeld. Doordat er permanent water door het gesteente druppelt ontstaan er mooie pilaartjes van steen die zich aan het plafond hechten en 1 centimeter in 100 jaar groeien.
We zijn erg onder de indruk en vinden het heel mooi!

Op 28 juli brengen we Ton en Marijke terug naar het vliegveld op Horta. Ze zijn 4 weken bij ons aan boord geweest. Het is voorbij gevlogen. We hebben weer een onvergetelijke tijd met ons vieren beleefd.
Nog diezelfde dag rijden we weer met de huurauto naar het vliegveld om Henk en Joke op te halen. Ook met hen beleven we mooie dagen en ervaren weer de sfeer van 2 jaar geleden toen ze met ons naar de Kaap Verdische eilanden zeilden. Helaas kan Joke deze keer, vanwege haar werk, niet mee zeilen. We zijn heel blij dat Henk ons wel kan vergezellen. Donderdag 4 augustus vertrekt Joke weer naar Nederland en, naar verwachting, zullen wij dan de trossen los gooien, richting Engeland.

Azoren

Met Renske verkennen we het eiland Faial. We huren een auto en rijden naar het centrum van het eiland waar we een wandeling maken van drie uur rond de Caldeira, een vulkaankrater. Eerst lopen we in de wolken (nu letterlijk) maar het grootste gedeelte van onze wandeling zijn we verrukt van prachtige uitzichten over het eiland en de kraterwand. Er bloeien prachtige bloemen en wat een verschillende kleuren groen. Prachtig!
De volgende dag gaan we naar de meest westelijke punt van het eiland. Hier vond 50 jaar geleden een vulkaanuitbarsting plaats die in zee begon en uiteindelijk het eiland iets groter heeft gemaakt. Op die plaats is een museum gebouwd dat geheel gericht is op het onderwerp vulkanen. We zijn onder de indruk van het ontwerp van het gebouw en de grote hoeveelheid informatie over het onderwerp.
Maandag 20 juni vertrekt Renske met het vliegtuig weer naar Nederland. Terug aan boord is het eerst even stil. We kijken terug op een mooie periode waarin we met z'n drieën een Atlantische oversteek hebben gemaakt en waarbij we hebben genoten van elkaars gezelschap.
We klussen veel aan de boot. De blauwe zij- en achterkant zien er weer glimmend uit. Ook halen we de bimini weg zodat we weer vrij uitzicht hebben op de maan en sterren. De haven in Horta is erg gezellig en sfeervol. Het wemelt er van de zeilers en er is een grote openluchtexpositie van allerlei schilderijen, gemaakt door zeilers die Horta aandoen op en langs de kademuren. Er zijn prachtige exemplaren bij. Natuurlijk zoeken wij ook een mooi plekje op en laten daar een bescheiden kunstwerk achter....

En dan is er natuurlijk café Peter Sport. Dit is het welbekende café dat door iedere zeiler die de Azoren aandoet, wordt bezocht. Hier ontmoeten we ook zeilers die we reeds kennen én zeilers die we nog niet ontmoet hebben maar waarmee we op zee radiocontact hebben gehad. Erg gezellig!
Ook ontdekken we een leuk zwembad op een kwartier afstand lopen. We lopen er 's ochtends regelmatig over de boulevard naar toe en genieten dan van het prachtige uitzicht op het eiland Pico. Ook maken we nog een wandeling waarbij we een voormalig walvisverwerkingsfabriek tegen komen. Die is nu ingericht als museum over de voormalige walvisvangst. We besluiten er nog niet naar binnen te gaan maar om te wachten tot Ton en Marijke komen. Dit zijn vrienden van ons die vanaf 28 juli hun vakantie met ons op de Azoren doorbrengen en waarmee we ook de andere eilanden gaan verkennen.

De tocht van Bermuda naar de azoren

Na een paar weken oostenwind draait de wind naar het westen en verlaten we op vrijdag 3 juni onze prachtige ankerplek op Bermuda. We worden uitgezwaaid door Tom van de Tinto en Joop en Albertien van de Zeezot, die ons attent hebben gemaakt op het "netje": Een afspraak tussen een aantal boten om twee keer per dag via de scheepsradio met elkaar te praten. We geven elkaars positie door en bespreken de weerssituatie, maar vooral de sociale inbreng zo midden op de oceaan is erg leuk. We hebben bijvoorbeeld een limmerickwedstrijd gehouden. Onze inbreng was:

Er was eens een clubje aan het zeilen,
Dat maakte mieterse mijlen,
Toen kwam er een frontje
Recht op het kontje,
Dat konden de zeiltjes niet lijden.

Helaas hebben we de wedstrijd niet gewonnen: geen t-shirt. Wel veel lol! Soms raken we wat gedesorienteerd en lijken we net in Nederland rond te varen als één van de schepen zich met het bekende "Centrale Meldpost IJsselmeer" meldt.

Net als op het traject van Miami naar Bermuda proberen we ook nu weer, via de scheepsradio, contact te leggen met Herb, de "weathergoeroe". Hij bespreekt elke dag de weerssituatie en adviseert boten via welke route zij het beste hun doel kunnen bereiken. Echter, de verbinding (voortplanting van de radiogolven) is soms erg slecht.

We krijgen regelmatig de vraag hoe we dat nou 's nachts doen. Of we dan voor anker gaan? Nou nee dus: 4 km ankerketting is iets te veel voor ons mooie bootje. Elke nacht heeft ieder van ons een wacht van vier uur. Afspraak is als er tijdens je wacht iets op het voordek moet gebeuren, je iemand anders wakker maakt. Veiligheid voor alles!

Tot twee keer toe zien we vlakbij de boot een walvis die een mooie fontein blaast. Een fantastisch gezicht! Enkele malen komt een groep dolfijnen ons met hun show vermaken en komen er 2 reuzenschildpadden langs. Kees vangt nog een tonijn waar we heerlijk van smullen. Op de valreep vangt hij ook nog een tweede, een nog grotere. We weten wat er op het menu komt te staan in Horta.

Regelmatig passen we onze koers aan om gebieden met te veel wind te omzeilen en gunstige wind op te zoeken. Dit lukt heel goed en we kunnen bijna het gehele traject zeilen. Met ruime wind nog wel en soms zelfs met de spinnaker op! Na bijna 14 dagen en drie tijdzones dichter bij huis leggen we donderdagavond 16 juni aan in de haven van Horta, op het eiland Faial. Tijd voor een welverdiend biertje, wijntje en een (tevens nuttige, nodige en gewenste) douche.

Bermuda

Op dinsdag 24 mei komen we aan op bermuda. We gooien ons anker uit in dezelfde baai bij st. George waar we een jaar geleden ook lagen.
De volgende dag gaan we met Mike en Nancy met de bus naar Hamilton. De wegen zijn smal op Bermuda, je kunt er ook geen auto's huren, maar er is een uitgebreid, goed functionerend bustransportsysteem. In de bus komen we langs prachtige huizen die op mooie plekken zijn gebouwd en prachtig uitzicht hebben, vaak op zee. Het doet echt engels aan. Dit idee krijgen we ook als we naar de bushaltes en de ferries kijken waar de mensen keurig in een hele lange rij op hun beurt wachten. 26 mei vertrekken Mike en Nancy weer. We kijken terug op een mooie zeiltocht en een gezellige tijd met elkaar. We hebben veel gelachen.
Woensdag 1 juni komt Renske. Vorig jaar zeilde ze met ons mee naar Canada. Nu gaat ze met ons naar de Azoren. We zijn heel blij als ze weer bij ons aan boord stapt.
In de tussenliggende dagen provianderen we de boot voor de tocht naar de Azoren, zwemmen bij een strandje dat vlakbij de ankerbaai ligt en gaan ook nog een dag het hele eiland over. 's Morgens gaan we eerst met de ferry naar de Dockland, de meest westelijke punt van Bermuda. Op dit terrein hadden de Engelsen vroeger grote barakken staan waarmee ze de schepen konden bevoorraden die de Engelse belangen in de West moesten verdedigen.
Met de bus gaan we verder richting Hamilton maar stappen halverwege uit bij een strand. Hier zwemmen we heerlijk en maken ook nog een lange wandeling langs uniek mooie strandjes omringd door rotspartijen. De "Bermuda longtails" (een soort meeuw met een hele lange staart die prachtig getekend is) scheren boven onze hoofden.
We vinden Bermuda een eiland om nog eens terug te komen.
Vrijdag 3 juni vertrekken we naar de Azoren.

Bermuda

Op dinsdag 24 mei komen we aan op bermuda. We gooien ons anker uit in dezelfde baai bij st. George waar we een jaar geleden ook lagen.
De volgende dag gaan we met Mike en Nancy met de bus naar Hamilton. De wegen zijn smal op Bermuda, maar er is een uitgebreid, goed functionerend bustransportsysteem. In de bus komen we langs prachtige huizen die op mooie plekken zijn gebouwd en prachtig uitzicht hebben, vaak op zee. Het doet echt engels aan. Dit idee krijgen we ook als we naar de bushaltes en de ferries kijken waar de mensen keurig in de hele lange rij op hun beurt wachten. 26 mei vertrekken Mike en Nancy weer. We kijken terug op een mooie zeiltocht en een gezellige tijd met elkaar. We hebben veel gelachen.
Woensdag 1 juni komt Renske. Vorig jaar zeilde ze met ons mee naar Canada. Nu gaat ze met ons naar de Azoren. We zijn heel blij als ze weer bij ons aan boord stapt.
In de tussenliggende dagen provianderen we de boot voor de tocht naar de Azoren, zwemmen bij een strandje dat vlakbij de ankerbaai ligt en gaan ook nog een dag het hele eiland over. 's Morgens gaan we eerst met de ferry naar de Dockland, de meest westelijke punt van Bermuda. Op dit terrein hadden de Engelsen vroeger grote barakken staan waarmee ze de schepen konden bevoorraden die de Engelse belangen in de West moesten verdedigen.
Met de bus gaan we verder richting Hamilton maar stappen halverwege uit bij een strand. Hier zwemmen we heerlijk en maken ook nog een lange wandeling langs uniek mooie strandjes omringd door rotspartijen. De "Bermuda longtails" (een soort meeuw met een hele lange staart die prachtig getekend is) scheren boven onze hoofden.
Vrijdag 3 juni vertrekken we naar de Azoren.