De tocht naar Aruba

Een half uur voordat de wekker op zondagochtend 19 december afgaat worden we gewekt door een hevige plensbui. De wind neemt snel toe en draait meer dan 90 graden. We starten de motor en proberen de boot achter het anker te houden. Als we 2 uur later vertrekken blijkt dat we onze mooie klauwhaak kwijt zijn. Deze haak zorgt ervoor dat de trekkracht van de ankerketting niet op de ankerlier wordt overgebracht maar op de bolders aan de voorkant van de boot. De lijn is totaal doorgeschavield.

Later zien we ook dat de stok van het anker een beetje krom getrokken is.

De trip naar de Windward Passage (het water tussen Cuba en Haiti) leggen we op de motor af. 's Nachts kunnen we de motor uit doen en de zeilen hijsen. Heerlijk! Stilte !

We worden in verwarring gebracht door groene, witte en rode lichten die op verschillende plaatsen aan- en uitgaan. Een verdwaalde kerstboom? Maar nee, we worden opgeroepen door de American Coast Guard. De marine houdt er een duikbootoefening waar ook een vliegtuig aan deelneemt. Als we de kaart nog es goed bestuderen, blijkt er een heel klein eilandje te liggen, Navassa Island geheten, dat in bezit is van de U.S. Niet veel groter dan een rots.

Bij het ochtendgloren zien we overal om ons heen kleine, primitieve bootjes met zelfgemaakte zeiltjes. We zijn dan in de buurt van Haiti . Sommige bootjes proberen bij ons in de buurt te komen en de mensen aan boord maken door middel van handgebaren duidelijk dat ze eten en drinken willen hebben. Plotseling zien we, vlakbij de boot, een hoofd boven de golven uitkomen. Het blijkt een man te zijn die in een heel primitief roeibootje aan het vissen is. Aangrijpende beelden.

Een foto van een Haïtiaanse visser. Van dichterbij een foto nemen vonden we genant.

Op de motor varen we oostwaarts langs de hoge bergen van Haiti en de Dominicaanse Republiek. Op een bepaald moment kunnen we weer zeilen en wenden we de steven naar Aruba. We moeten een koers van 162 graden aanhouden. En dan laat de Carib ische Zee zich van haar grimmige kant zien. De wind neemt toe tot windkracht 7 en we krijgen huizenhoge golven over ons heen. Ook krijgen we soms een golf in de kuip. Het water klotst over de kuipvloer en verdwijnt dan gorgelend via de loospijpen. Dit gedeelte van de tocht ervaren we als bar en ruig. Maar de Pjotter en wij hebben het goed doorstaan.

In de middag van 23 december zien we heel vaag in de verte de contouren van het eiland Aruba. Op hetzelfde moment verschijnt er een groep dolfijnen rond de boot. Als welkom.... 's Avonds om 9.00 uur leggen we aan in de haven Barcadera en worden begroet door Christien, een zus van Kees. Supergaaf om elkaar hier te ontmoeten. We drinken met haar een glaasje champagne en toasten op de veilige aankomst. Het feest op Aruba kan beginnen.