San Blas

Voor jullie informatie: Omdat we nu weer over een goede internetverbinding beschikken hebben we 2 filmpjes kunnen plaatsen die gemaakt zijn op het traject van Curacao naar Cartagena. Kijk naar het verhaal op de site "Van Curacao naar Cartagena".

De afstand van Cartagena naar San Blas is iets meer dan 200 mijl en omdat we bij licht willen aankomen vertrekken we 's avonds, zaterdagavond 12 maart met Seb en Rhi en hun 2 kinderen van de andere Pjotter. In het begin van de tocht hebben we veel wind, gemiddeld windkracht 7, maar deze neemt gedurende de tocht af tot windkracht 4 á 5. Op zondag 13 maart viert Martha haar 61e verjaardag. Zo'n 30 dolfijnen voeren rondom de boot een mooie show op. Een prachtig kado!
We komen aan op Isla Porvenir. Dit is een piepklein eilandje met een piepklein vliegveldje waar we kunnen inklaren.
De San Blas is een archipel van bijna 400 eilanden die voor de kust van Panama liggen en waarvan er 40 bewoond zijn. Hier wonen de Kuna indianen. Zij hebben een hoge graad van autonomie. Zij besturen zelf hun eigen regio met minimale inbreng van de regering van Panama. Hun economie is bijna helemaal self-supporting. Tot enkele jaren geleden was de kokosnoot het enige betaalmiddel. Als uitzondering op hun leefwijze is onlangs wel de mobiele telefoon geïntroduceerd. Zonnecellen zorgen voor de energie. Als er een paar dagen veel bewolking is geweest is bellen niet mogelijk.
Bij aankomst op Isla Porvenir blijkt de motor van de andere Pjotter heel erg te schudden. Gauw wordt het anker uitgegooid en Seb constateert dat de schroef nog maar één blad heeft i.p.v. 2. Het is een groot wonder dat we, met behulp van Mike (een Amerikaan die we eerder zijn tegen gekomen en die ook net is gearriveerd) het blad en de daarbij behorende pen op een diepte van 10 meter weer terug vinden. Daarna wordt de Pjotter 37 naar een ondiepere plaats gesleept waar het blad weer aan de schroef wordt bevestigd.
Diverse keren komen Indianen in kano's (uitgeholde boomstammen) langs om hun waar (vis, fruit, brood en molas(rechthoekige keurige lapjes textiel die door de Kuna vrouwen geborduurd zijn) aan te bieden. Nestor, ook een Kuna indiaan, nodigt ons uit om bij zijn eilandje te komen liggen. Hij zal dan voor ons een rondleiding verzorgen. Het eiland ligt vlakbij. Als we aan komen varen wacht hij ons in zijn kano al op en wijst ons een ankerplek.

Dit is het dorpje waar Nestor met zijn familie woont.

De volgende dag worden we hartelijk ontvangen en mogen we zijn huis bekijken Het is opgetrokken uit bamboestengels en het dak bestaat uit palmbladeren. De vloer bestaat uit zand. Binnen kunnen 14 mensen slapen, voornamelijk in hangmatten. Kasten zijn niet nodig omdat alles wordt opgehangen aan lijnen die onder het dak zijn gespannen. In een aparte ruimte wordt gekookt. De huizen in het dorp zijn dicht op elkaar gebouwd. Er heerst een vredige rust. Overal worden ons molas en andere spullen aangeboden. Er is ook een school met 180 kinderen. De volgende dag is één van de kinderen van Nestor jarig en ook wij (Mike en Deane de Amerikaanse medezeilers, Seb en Rhi, Emma en Macsen en Mart en Kees) worden uitgenodigd voor het feest. Ook komen heel veel andere moeders met hun kinderen. Kadootjes worden gegeven en wij zingen in het engels, spaans en het nederlands het vierjarige meisje toe. Deane heeft een mooie verjaardagstaart gebakken.
Tot slot biedt Nestor ons een zeiltochtje in zijn eigen kano aan . Balancerend aan de trapeze houdt Nestor zo goed mogelijk de boot rechtop. Per keer kan er één persoon mee. We worden wel nat van het spatwater maar genieten uitbundig.
De dag daarop (het is dan al 17 maart) vertrekken we naar een ander gebied.
In totaal zijn we op 4 verschillende ankerplekken geweest Met de bijboot gaan we dan aan land, verkennen het eilandje, zwemmen en snorkelen. Op andere momenten gaan we met de bijboot naar een snorkelplekje, trekken de bijboot op het strand of gooien een ankertje uit bij de koraalriffen. De koraaltuin herbergt prachtige waterplanten waar exotisch gekleurde vissen tussen door zwemmen. We zien ook barracuda's en zeeschildpadden. Het is er heel stil en we zijn verrukt van deze onderwaterwereld.
Op ons laatste ankerplekje, Holandes Cays, blijkt er op de dag van aankomst 's middags een feestje zijn. Laura Dekker, het 15 jarige Nederlandse meisje dat solo rond de wereld zeilt, wordt welkom geheten op de San Blas. Iedereen neemt hapjes en drankjes mee en Laura krijgt van alle aanwezigen een molas aangeboden.
De volgende dag gooit Laura met haar boot Guppy het anker bij ons uit: Drie nederlandse boten bij elkaar in den verre vreemde.
Natuurlijk eten we met elkaar pannenkoeken. We bouwen een zonnetentje op het strand, drinken daar heerlijk koffie en snorkelen en zwemmen en verkennen de omliggende eilandjes.

Deze foto is genomen vlak nadat we met ons bijbootje op een eilandje zijn aangekomen.

We zijn nu al 14 dagen buiten de bewoonde wereld en onze verse spullen raken op. 's Ochtends eten we ons zelfgebakken brood zonder boter. We zijn dan ook heel blij als op een ochtend een kano met groente en fruit langs komt en we slaan een mooie voorraad verse spullen in. Wat kan een tomaatje dan lekker smaken!

Martha zoekt uit wat er van haar gading is.

Opdat we in de volgende plaats (Bocas del Toro in Panama) ook weer bij daglicht willen aankomen, vertrekken we 's avonds om acht uur. Het is dan 26 maart. Opnieuw worden we uitgenodigd door Mike en Deane in hun koele airco boot een kopje ..... te komen eten. We nemen afscheid van deze hartelijke en gastvrije mensen met wie we een mooie tijd op San Blas hebben gehad.
Op het laatst, vlak voordat we weggaan, ontmoeten we Tom en Toos van de Vagant. Zij blijken een ligplaats te hebben bij de Watersport Vereniging Makkum. Jammer dat we hen niet eerder zijn tegen gekomen. We hadden nog uren kunnen praten.