Tocht van Azoren naar Cherbourg

Op donderdag 4 augustus brengen we Joke naar de bus die haar naar het vliegveld zal brengen. Afscheid nemen blijft moeilijk maar waarschijnlijk zien we elkaar gelukkig snel weer terug als Joke Henk zal oppikken vanaf de Engelse of Franse kust. Gezien de weersverwachting kiezen we eerst voor Falmouth, Engeland als doel. De afstand hier naar toe bedraagt ruim 1200 mijl. Het wordt voor ons een tocht met een speciaal tintje, want het is onze laatste grote oversteek!
Bij de boot aangekomen gooien we de trossen los en verlaten het prachtige Horta. We zijn nog maar net op weg of we krijgen een magnifieke afscheidsshow van een grote groep dolfijnen. Het blijft een geweldig gezicht als ze zo vlak bij de boot hun kunsten vertonen.
De volgende dag merken we al snel dat we het bekende Azoren hoog achter ons hebben gelaten: het wordt koud, de barometer zakt, er valt regen en de lange broeken worden uit de kast gehaald. Een onwennig gevoel na 2 jaar zomer. Mart maakt zelfs een kruikje voor haar koude voetjes!
Er ligt een hoge druk gebied boven noord west Spanje en de Golf van Biscaje. We zeilen daardoor eerst noordwaarts langs het hogedrukgebied om op die manier toch nog zoveel mogelijk wind te pakken.
Na anderhalve dag houdt de wind er mee op. Als we 's nachts de motor starten blijkt hij helaas niet voor voortgang te zorgen. Maar ook door deze tegenslag laten wij ons niet uit het (zee)veld slaan. We zitten midden op de oceaan en kunnen niet even een monteur bellen. Ook deze keer zullen we we ons zelf weer moeten redden. Henk en Kees gaan op onderzoek uit en constateren al snel dat de koppelingskabel gebroken is. Gelukkig kan de achteruit- en de vooruit functie ook handmatig bediend worden.
Maandag 8 augustus, aan het begin en al eerder dan verwacht, komt de wind terug: motor kan uit.
In de loop van de dag loopt een grote zeilboot ons voorbij. We zoeken contact via de marifoon en horen dat de zeilboot vanuit New York komt en op weg is naar Southampton. Ze melden dat ze contact hebben gehad met mensen op de Azoren waar op dit moment een stevige storm woedt. Toen wij wegvoeren was daar nog niks over bekend. Maar gelukkig zijn we op tijd vertrokken.
Maar ook bij ons zakt de barometer heel geleidelijk, maar wel iedere dag tot en met de laatste dag. Het wordt dan ook kouder, en regelmatig moeten we ook de regenpakken aan. Azoren en het Azoren hoog liggen nu definitief achter ons.
Tijdens het tweede gedeelte van de trip begint de stuurstand (waar het stuurwiel aan is bevestigd) te kraken. We maken ons zorgen. Wat is er mis met de stuurinrichting? Als eerste koppelen we de stuurautomaat af en sturen dan met de hand. Het kraken wordt dan wel minder maar is nog niet weg.
Henk en Kees gaan verder op onderzoek uit en besluiten uiteindelijk om de automatische piloot los te koppelen van het stuurwiel. We varen dan alleen op de automaat. Het kraken houdt op. Op de plaats van bestemming gaan we een reparateur proberen te vinden.
Omdat we, ondanks de problemen met de stuurstand, toch heerlijk zeilen én omdat de mogelijkheden aan de Franse kust om Nederland via land te bereiken groter zijn dan aan de Engelse kant, besluiten we om naar Cherbourg te varen. Als we op de achtste dag van onze tocht het Engelse Kanaal invaren moeten we toch eerst weer wennen aan het grote aantal schepen dat hier vaart. Er zijn verkeerscheidingsstelsels aangebracht die, net als bij 4 baans wegen op het land, het verkeer zo goed mogelijk moeten reguleren. Het valt ons niet mee, zo druk is het, om zo'n vaarweg over te steken. Toevallig moeten we dit doen als het nacht is en het regent. Maar als ons dat dan ook weer gelukt is en we zien de Franse kust verschijnen dan zijn we blij om het Europese vasteland weer te zien liggen. Zaterdagavond 13 augustus meren wij af in Cherbourg.