De Intracoastal Waterway

De Intracoastal Waterway (ICW) is een kanaal dat evenwijdig loopt aan de kust. Enkele mijlen landinwaarts. Bedoeld om het voor scheepvaart gemakkelijker te maken om van noord naar zuid en vice versa te gaan. En daarmee de zee te vermijden. Tegenwoordig wordt het voornamelijk gebruikt door watersporters. Van Norfolk (het zuidelijkste puntje van de Chesapeake Bay) tot Miami is het kanaal 1700 kilometer lang.
Norfolk is de grootste marinehaven ter wereld.

Wij varen alleen het stukje van Norfolk tot Beaufort in North Carolina en gaan dan de zee weer op. De oevers van het kanaal worden niet onderhouden en het kanaal wordt daardoor elk jaar op de meeste plekken iets breder. Vooral als we soms door motorboten worden ingehaald die wel 30 knopen varen en daarmee hoge golven veroorzaken die de oevers beschadigen. We zien veel omgevallen bomen en bomen die al dood zijn. Soms maakt dat een troosteloze indruk


Veel dode bomen langs de I.C.W.

Op veel plaatsen is de natuur echter heel mooi en lijkt niet door mensenhanden te zijn aangeraakt. Ook zien we een hert dat voor onze boot het kanaal overzwemt. We zien het hert de kant op krabbelen, zich uitschudden en verdwijnen in de bosjes.
We hebben op verschillende ankerplekken de nacht doorgebracht. Bij twee plaatsen zijn we wat langer gebleven: Belhaven en Oriental. In Belhaven was de malaise in de economie duidelijk zichtbaar. Veel winkels waren gesloten en huizen verlaten en in verval geraakt. In Oriental daarentegen was veel meer levendigheid, diverse leuke winkeltjes en restaurantjes.
Ook hebben we geankerd in een prachtige baai achter een grote duinwal bij Beaufort, Bay Lookout geheten. Hier hebben we met Bert en Marlene van de Heimkehr, die we in het begin van de ICW tegenkwamen, een mooie strandwandeling gemaakt en mooie schelpen gevonden. Net Terschelling.
We hebben Bert en Marlene eerder ontmoet op Madeira, vorig jaar september. We vinden het erg leuk om weer een aantal dagen met hen op te trekken. Van hen kunnen we ook een "gas-adapter" overnemen die het mogelijk maakt om onze europese gastanks weer in Amerika te vullen. Zoals eerder beschreven hebben we in Amerika een nieuwe gastank moeten kopen omdat de europese gastanks niet geruild en niet gevuld konden worden. Omdat in onze gasbun niet veel ruimte meer over was konden we maar een kleine tank kopen die we minstens elke 3 weken moeten laten vullen. Erg handig die nieuwe adapter!
Met de Europese gastanks op weg naar een Amerikaans vulstation.